اشعار

بـاز هــم آب بــهـانه شـد و یـادت کــردم           یادت افــتـادم و با گـریـه عـبـادت کـردم

اشک‌ها ریخـتـم و غـسل شـهـادت کـردم           روضه خوانت شدم وعرض ارادت کردم

تا بیفـتـد به من آن گـوشه نگاهت، آنگـاه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

حـرفی از کـربـبـلا شد که دلـم می‌لـرزد           چشمم از اشک پُروعکس حرم می‌لرزد

بـاز هـم مـرثـیـه در دست قـلـم می‌لـرزد           کوه، هم شانه‌اش از وسعت غم می‌لرزد

وقـت پـرواز شــد و بــاز شنـیـدم در راه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

کاروان رفت وزمان ازسفرت جا می‌ماند           آسمان خیره به چشمان تـرت جا می‌ماند

شهر از فیض نماز سـحـرت جـا می‌ماند           کعبه از گردش بر دور سرت جا می‌ماند

و تو گـفـتی که شـده راه سـعـادت کوتـاه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

همگی دور تو و خیمه که می شد تاریک           با دو انگـشت تـو دیدند خـدا را نـزدیک

جبرئیل آمد و می‌گفت به هر یک تبریک           دست بیعت به تو دادند و شدند آن یاری که

نیست در باورشان یک سر سوزن اکراه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

ناگـهـان حس غـریبانـه‌ای آمـد به وجـود           چشم ها بازشد و درپی یک کشف وشهود

بوی سیب آمد و می‌خواند لـبم اذن ورود           در همان لحظه که غیرازتو دگر هیچ نبود

در و دیـوار حـسـیـنـیـه‌ هـمـه شـد پُـر آه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

غیر ازغم معشوق در عالم خبرى نیست            جایی خبرى نیست که ازغم خبرى نیست

پروانه پـرش سـوخت ولى آبـرویش شـد            ما هم دلمان سوخته، این کم خبرى نیست

دشـمـن نــتـوانـد غـمـت از دل بــزُدایـــد            بـین غـم تـو از غـم عـالـم خـبـرى نیست

من تــوبـه نـکـردم مـگـر از راه تـوســل            بی نـام تـو از تــوبــه آدم خـبـرى نـیست

گـفتـنـد درِ خــانه غــیـر تـو شـلوغ است            گـفـتـند ولى رفـتـم و دیـدم خـبـرى نیست

رزقِ همه اینجاست و رزّاق هم اینجاست            والله درِ خــانــه ی حــاتــم خــبرى نیست

ده مــاه هـمـه منـتـظـر مــاه تـو هـسـتـنـد            در سال به جز مــاه محـرم خبـرى نیست

عــمـامــه نـدارى و عـــبـا نـیــز نـدارى            اى واى که از پیرهـنت هـم خبرى نیست

تا گـریـه بر حسین تــمنای خلـقت است            بـین من و تــمـام مـلائـك رقـابـت است

نـزدیك می كـند دل ما را به هـم حسیــن             این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

مقبول اگر شده ست نمازی كه خوانده ایم            مهر قبــولیش به خدا مـهـر تربت است

مـا از غــدیـر سیـنـه زن كـربـلا شـدیــم            این دست های رو به خدا دست بیعت است

پیـدا شـدیم هرچه در این راه گــم شدیـم            یعنی فـقـط حـسیـن چـراغ هـدایت است

از دخـل آبروی حـسیـن است خـرج مـا            نوكر برای صاحبش اسباب زحمت است

قرآن و منبر و دوسه خط روضۀ عطش            ساعات خوب هفته همین چند ساعت است

حالا كه بغض، بسته به من راه حرف را            مقتل بخوان كه موقع ذكر مصیبت است

افتاده بود روی زمیــن زیر دست و پــا            شعرم تـمـام می شود اینجا روایت است

قـدری به سیـنه آه بـرایم بـیـاوریـد            پـیـراهـن سـیـاه بـرایــم بـیـاوریــد

اخــبـار بـیـن راه بــرایم بــیاوریـد            تـربت ز قــتـلگـاه بـرایـم بیاوریـد

دارد حسین می رود انگار کربــلا            

دارد دل رسول خدا می شود مذاب             می ریزد اشک روضه ز چشم ابوتراب

شد نوحه های فاطمه هم نالۀ رباب            کودک چقدر می خورد از نهر آب، آب

دارد عجـیب قصۀ غـمبار، کـربلا

این نالۀ دمادم زهـرای اطهر است               زینب بدان که کرب و بلا پر ز لشگر است

تا چند روز بعد، حسینِ تو بی سر است               آنروز روز غارت خلخال و معجر است

بدتر ز روضۀ در و دیوار، کربلا

گریان توست مادر تو ای حسین من             بر نیزه می رود سر تو ای حسین من

گردد اسیر خواهر تو ای حسین من            گردد یتیم دخـتـر تو ای حسین من

تا شام و کوفه همره اغیار، کربلا

عباس من، تو دور و بر کاروان بمان            هـمراه زینب و کمک بانوان بمـان

پشت وپناه لشگر و پیر و جوان بمان            پیش حسین من به تـمام توان بمان

بی تو نداشت سید و سالار، کربلا             

این قافله به سوی شهادت روانه است            شب نامه های مردم کوفه بهانه است

از غربت حسین هزاران نشانه است            در انتظار زینب من تازیـانه است

زینب کجا و کوچه و بازار، کربلا

انگــار بــوی پیرهنـی را شنیده اند            اینها حدیث بی کـفـنـی را شنیده انـد

این سمّ اسب ها بـدنـی را شنـیده اند            این نیزه ها لب و دهنی را شنیده اند

رفت از مدینه تیزیِ مسمار، کربلا

مادر هنوز پهـلوی من درد می کند            این زخمهای بازوی من درد می کند

جای کبـودیِ روی من درد می کند            خوردم زمین و زانوی من درد می کند

وای از حدیث سیلی خونبار، کربلا

روزی که وقت آمدنِ لـشـگـرم رسد          ایــام دادخــواهـیِ از داورم رســد

مهــدیِ من به داد دل مضطرم رسد          هم انتـقـام غنچـه گل پـرپـرم رسد

پس مرگ بر منافق و کـفار، کربلا

بـی تو هـوای خـیمـۀ ما سـرد می شـود           رنگ رُخ سه سـالـۀ من زرد می شود

خورشید، انعکاس وجود نجیب توست           این دایـره نـبـاشی اگـر سـرد می شود

این حلـقه های گریۀ سردرگم و غریب           زنجـیـر آهـنی و پُـر از درد می شـود

دامـان کـودکـانـۀ یـک دخـتـر نـجـیـب           بـی تــو اسـیــر آتـش نـامـرد می شـود

بر گِـرد توسـت گـردش سیـارۀ زمـین           هر جـاذبه بـدون تـو ولگـرد می شود

رفـتی و روز روشن ما در مسیر شام           دنبال صبحِ روی تو شبـگرد می شود

ای بـلـنــد هـمـیـشــه در بــالا             آســمــان کـــبــود عــاشــورا

رعـد و برق نگـاه تو طـوفان             غرش مشک خشک تو دریـا

دل گـهـواره از طـپـش افـتـاد             جلـوه ­ای کن به کـسوت سـقـا

اشک گهـواره­ ها تو را خـواند             ای به لب هـای تـشـنگـان آوا

نـعـره­ هـای فــرات مـی گـویـد             پـیـکـر تـو شـده گـل صـحـرا

سـوی خــیـمـه بـیـا و آب آور             دل بـکـن از تـبـسـم زهــــرا

خـــمـیـده ارتـــفــاع کــوهــســـاری            وزیــده بــاد ســــرد ســوگـــواری

شکــسـتـه قــامـت پُـر بـار طــوبـی            رسـیـده مـوسـم پُـر بـرگ و بـاری

گـرفـتـه مـرگ چــشـم حــیـدری را            نشـسـتـه خـاک روی ذوالـفــقـاری

زمین و آسمان صورت به صورت            عـرق ریـزان ز فـرط شـرمساری

به روی شــانــه، زخــم تـــازیــانـه             به دل از عـشـق امّــا زخـم کـاری

درون مـشـک هـا از اشـک لـبـریـز            کــویــر سـیـــنـه هـا بــی آبــیــاری

نـشـان هــر قــدم در ایـن حـکـایـت            ضریح کـوچـکــی در هـوشیــاری

تـمــام نـیــزه هـا رحــلـنـد ایــن جـا             مـیـان این هـمـه یک نـیـزه قـاری

به روی نــیـزه شـد وحــی مـکــرر            مگر جـبـریل هم این جاست؟ آری

تـلاوت مـی کـند چه؟ سـورۀ کـهـف             بــرای مــردم بـــی بـنــد و بـاری

وضـو بـایـد بگـیـرم گر چه این جـا             به غـیـر از گـریه نبوَد آب جاری

کسی از چشم خشک خویش پـرسید             ببین لب تـشـنـه هـستم، آب داری؟

نـشـسـته روبـروی هـم در این بـین             دلِ خــــون مـن و ابـــر بــهــاری

دستی افتاد ز تن، دسـت دگر یاری کن           گرچه بی تاب شدی خوب علمداری کن

مشک! نومید مشو، تا به حرم راهی نیست           تو در این معـرکـۀ درد، مرا یـاری کن

تیر بر مشک نه، بر این جگر تشنه نشست           عشق! ساکت منشین با دل من زاری کن

چشم! دیدی علم و مشک به خاک افتادند           قطرۀ اشک، تو در غربت من جاری کن

بانوی تشنه لبان! خواهش عباس این است           لااقـل بهـر من سـوخـتـه دل کـاری کن

آب را تا به درِ خـیـمۀ اصـغـر برسـان           بعـد آن بـر من بی دسـت عـزاداری کن

از چـشمه سارت آبرو پُر کرد موسی           عـیسی رکـابت را گرفت و رفت بالا

‏پشت زمین خوابید و سقف آسمان ریخت           وقـتی سـتـون عــمـر تـو افـتـاد از پـا

‏بر صـفحه پـیـشـانی خـیـمـه نـشـسـتـه            چین و چـروک واضحی از داغ سقـا

‏آب حـیـات بچـه­ ها خـشـکـید، برگـرد            تیغی بیاور، قطع کن دست عطش را

‏دارد گـــلوی بغـض­ هـا را می فـشـارد            داغ صـدای خـشـک طـفـل مـادر مـا

‏بی تـو لـبـاس علـقـمـه پـوسـیـد بـر تن            برگـشـت از نهـر لبـت شـرمـنـده امـا

‏دیدم عمودی روضۀ بـالای سر خواند            از چشم خیس تیرها می ریخت، دریـا

‏پـای ضـریـح دسـت هـایت زار می زد            در مجـلس ترحـیم آب مشک، زهـرا

چشمم از اشك پر ومشك من از آب تهی ست           جگرم غرق به خون و تنم ازتاب تهی ست

گفـتم از اشـك كـنم آتش دل را خاموش            پر ز خوناب بود چشم من از آب تهی ست

به روی اسب قـيامم به روی خاك سجود           اين نماز ره عشق است از آداب تهی ست

جان من می برد آن آب كزين مشك چکد           كشتي‌ام غرق در آبی كه زگرداب تهی ست

هرچه بخت من سرگشته به خواب است حسين           ديده اصغر لب تشنه‌ات از خواب تهی ست

دست و مشـك و علمم لازمه هرسقا است           دست عباس تو از اين همه اسباب تهی ست

مشك هم اشك به بي‌دسـتی من مي‌ريزد           بی سبب نيست اگر مشك من از آب تهی ست

شعـر آن است شـهابا كه زدل برخـيـزد           گيرم از قافيه و صنعت و القاب تهی ست

ای مرتـضی خـصـایل و احمد شمایـلـم           وی پیـش دیـده چـیـده شـده، مـیـوۀ دلـم

بگشای دیده و به دلم ، راه غـم بــبــنـد           بـرق نگاه نیست ولی سـوخـت حاصلـم

دیگر پس از تو، خیر نبـاشد به زنـدگی           ای عمرمن، به مرگم از این داغ، مایلم

یا خیزو پیش من به نمازی دگر بایست           یـا لـب گـشـای، بهــر اذان در مـقـابـلـم

تا آب دیـده غـرق نـسـازد مـرا، بـبـیـن           گـشته، کـنـار خشکـی لب هـات سـاحـلم
بر پیکـرت که تیـر نشانده؟ کـمان منـم           کـردی هـلالی ام ز غـم، ای مـاه کـامـلم
دیگـر نـمی تـوانـم، بـرخـیـزم از زمـین           با من چـه کـرده داغ، خـدا دانـد و دلـم
یک جرعه آب، بهر تو ای گُل نـداشتم           اکنـون ز آب دیـده، بـبـین پـای در گِـلم

به هروقتی که یاد ازجدّ خود «خیرالبشر» کردم           نظر بر قامت دل‌جوی تو، زیبا پسر کردم

تسلّابخش دل بودی و بگْرفتندت از دستم           زعمرم سیر گشتم تا که برجسمت، گذر کردم

برای آن که شاید پیکرت را زنده دریابم           ز هر سو بسته شد راهم، تلاش بیش‌تر کردم

نمی شد چون به تنهایی، تـنت از خاک بردارم            برای یاری‌ام، آخر جوانان را خبر کردم

نمودم پاک از لعل لبت خون تا زنم بوسه           ولی چون عمّه‌ات اِستاده بُد، صرف‌نظر کردم

نگشتم سیر و ناچار از برت برخاستم زیرا           برای عمّه‌ات آن لحظه، احساس خطر کردم

سلام ما به حـسین و به پـارۀ جگـرش!           که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش

به خُـلـق و خـو عـلی آئـیـنۀ پیـمبر بود           صدف علیّ و به فضل و ادب، علی گُهرش

خمیـد قامتش از داغ اکـبرش زآن پیش           کـه بشکـند ز فـراق بـرادرش، کـمرش

ز پـاره پـاره تـنِِ اوفــتـاده بـر خـاکـش           نشست گرد غریـبی به صورت پدرش

غـم فـراق پـدر تازه شـد، برای حـسین           چو دیـد چهـرۀ خونین او و زخم سرش

 گریست بر سر جسم علی، به صوت بلند           که رفته بود دل از دست و نور از بصرش

حسیـن را نـفس از غـصّـه بـر نمی آمد           بـرای تـسـلـیـتـش، زیـنـب اَر نـمی آمـد

ای بـزرگ خــــانــدان آب­ هــا            آشــنــای مــهـــربــان آب­ هــا

در مـقــام شـامـخ ســقـائـی­ ات            بــنــد مــی آيــد زبــان آب­ هــا

از فــراز مــأذن چـشـمـان تـو            تـــا خــــدا آمــد اذان آب­ هـــا

بـا تـمـاشـای لـب دريــائـی ­ات            آب افــــتــاده دهـــان آب­ هـــا

مثـل دريـايـی ولـيكـن می دهی            مشك خـشـكی را نشان آب­ ها

بر ضریح دست تو پیـچـیده اند            الــتـمـاس گــیـســوان آب­ هــا

می رسید از دور بر اهل حـرم            جــمــله ســـقــا بـــمانِ آب­ ها

زيآر بـار تـيـرهای مـشـك تـو            خورد گرديد اسـتخوان آب­ ها

مشک و ختم فاتحه هرگزنبود            این تـصـور در گـمـان آب­ ها

بـعـد لـب های تـبـسـم ريـز تـو            گـريـه افـتـاده به جـان آب­ هـا

از وداع تو حـكـايـت مـی كـنـد            دسـت هـای پُـر تـكــانِ آب­ هـا

گـريـۀ امـروز مـال چـشـم تـو            گــريــۀ فــردا، از آنِ آب­ هــا

راستی بی تو چه رنگی می شود؟            شـعــرهـای شـاعـران آب­ هـا

افتاد دست بلندی، مشكی كه خالی خالی           پيش نگاه شريعه، در همين جا، اين حوالی

ظرفيت چشم او را، كيفيت اين سبو را           هرگز نخواهيد فهميد، ای ظرف های سفالی

اينجا همه تشنه هستند، اين واقعيت ندارد           اين حرف ها را در آورد از خود فرات خیالی

خوردن ندارد بگوئيد، اين ميوه آبی ندارد           كی ديده سيراب گردد، لب تشنه از مشكِ خالی

ديگر نمانده عمودی در خيمه ات تا بخيزی           دستی نمانده برايت تا چشم خود را بمالی

تو دست دادی و جايش يك مُشتِ پُر را خريدی           پس بال هايت گـرانـند بايد به بالت ببالی

گفتند: آيا عمو رفت، گفتند و آنقدر گفتند           شايد جوابی بگيرند اين جمله های سؤالی

ديدم قيامت بپا شد چشمی به حرف آمد و گفت:          اينجا همه آب خوردند از دست های زلالی

بعد از تو بايد بخشكد اندام هرچه كه درياست           بعد از تو بايد ببارد اين آسمان، خشكسالی

تو سفره كردی دلت را تا ما گرسنه نباشيم           ما غافلان باز هر روز دنبال نان حلالی

وقـتـی برای نـام تـو تـصـویر می کشم            بـاور نمی کـنم که فـقـط شـیـر می کشم

تو شیر حق بُدی و برای جـواب خـلق            عـباس را به صفحـۀ تـفـسـیر می کشم

دائم نـگـاه مـهـر تـو بـا دوسـتـان بـوَد            چون دشمن است دست تو شمشیر می کشم

تنها به لطف چـشـم تو باید اگر شـبـی            یک یا حـسین از ته دل، سـیر می کشم

از خاطرات کودکی ام عکس یک علم            با حلـقـه های کـوچک زنجـیر می کشم

سرتاسر وجـود من اشک است، آفتاب            پای تو هرچه مانده به تبخـیر می کشم

وقتی زبان اشک تــو رادرک می کـنم            مشک و لبان تشنه و یک تیر می کشم

آن صحنه ای که از روی زین واژگون شدی            مثـل غـروب واقـعـه دلـگـیـر می کشم

هـمۀ حیـثـیـت عـالـم و آدم بـا تــوست           در فـرات نفـسم گام بزن، دم با توست

من از این جذر ومد سینه زنانت خواندم           ماه من! شورش شبهای محرّم با توست

دشمن از ترس تو هرگز مژه بر هم نزند          غضب آلوده ای و خشم خدا هم با توست

با حضورت حرم آل عـلـی آرام اسـت           تا زمانی که در این قافله پرچم باتوست

علـقـمه زیر شتـاب نـفـست مـی سـوزد           وعده ای داده ای و چشمۀ زمزم با توست

دست زد برکمرو پای تو، بشکست حسین           قد بر افراشتن این کـمر خـم با توست

هیچکس مثل تو از وعدۀ خود آب نشد           مشک شد پاره و تنها غم عالم با توست

ای که آوارۀ چشمان تو دریا شده است            غرق در نیل غمت حضرت موسی شده است

می رسی دست نداری و کسی از پس نخل             با عمودی به سر راه تو پیدا شده است

هـمه دیـدنـد به روی بـدن تو هـر تـیـر            یا چه زوری بغل تیر دگر جا شده است

رفتی و باد سـیاهی طرف معجر رفت            اوّل بی کـسی زیـنـب کـبـری شده است

رفتی و با همۀ غربت خود حس کردم             بی تو ای پشت و پناهم کمرم تا شده است

مادرم آمــد و عــطر نفـس علـقـمه هـم             پُر طرفدارترین روضۀ دنیا شده است

ترکـیب آفـتـاب و عـطش تا اجـل رسید          ترجـیح نالـه‌هـا، به گـلوی غـزل رسـید

پیغمبر است این که عمامه به سرگذاشت          از آسمـان گـرفـتـه قـمـر را بغل رسـید

آمـد امـام تـشـنـه، تـقـاضای رحـم کـرد          گویا به گوش سنگی لات وهُبـل رسیـد

تـیـری مکـید خـون ز گـلوگـاه روشـنی          فریاد سرخِ تسلـیت از «لم یزل» رسـید

خون‌ها به روی دسـت پدر شد کبوتری          پـر زد به آسـمـان و به بام زُحـل رسید

این زخـم سـوگِ خـنـدۀ وقتِ گـریـسـتن          چون تاابد کم است، زمان از ازل رسید

چـه مــادرانـه، دیــدۀ مـریـم گـریـسـتـه          جـبـریـل نـوحــه خــوانـده و آدم گـریـسـتـه

همچو روی طفل من، بی رنگ و رو، مهتاب نیست        بخت من در خواب و چشم کودکم را خواب نیست

گفتم از اشکم مگر ای غنچه نوشی آب لیک        از تو معذورم که اشک من به جز خوناب نیست

در حرم، هر سمت باشد قبله، اما بهر من        غیر رویت قبله و جز ابرویت محراب نیست

خیمه بیت و کعبه مهد و در طواف اهل حرم        این طواف حج عشق است و جز این آداب نیست

هفت بار آمد صفا و مروه هاجر، آب جُست        من که ده ها بار در هر خیمه رفتم، آب نیست

قـسمتی از راه را با هـروله هـاجـر برفت        من همه ره را دویـدم، کام تو سیراب نیست